लडाख अनुभव: भाग २ - El Plano

लडाख म्हणजे जम्मू-काश्मीर राज्याचा एक भाग आणि तिथे गवताचं एक पातंही उगवत नाही असा नेहरूंनी केलेला उल्लेख एवढंच माहिती होतं. कुठल्याशा टिव्ही कार्यक्रमांत बघितलेला Highest Motorable Road हे खरं लडाखविषयी कुतुहल निर्माण होण्यास कारणीभूत ठरले. नविन सेमिस्टर सुरु होताना, जानेवारी-फेब्रुवारी मधे, प्रमित मेहता एकदा म्हाणाला,"लडाख जाना है, यार." त्यावर जाना है रे, सुना है अच्छी जगह है" एवढ्यावरच विषय संपला होता. हे जाना है म्हणजे बघू, जमलं तर करू तसंच गुळमुळीत जमलं तर जाऊ अस होतं. पण त्यानिमित्ताने गूगलवर शोध घेताना, लडाखविषयी अनेक साइट आणि फोटो मिळाले. ते बघताना आता खरच जायलाच पाहिजे असे विचार यायला लागले. माझे अजून दो लॅब मधले मित्र समिर आणि आनंद सुद्धा तयार झाले. तसेच प्रमितच्या लॅब मधला श्रीरंगसुद्धा तयार झाला. लडाखचा पर्यटन मोसम म्हणजे एप्रिल ते ऑक्टोबर असा असतो. त्यामुळे MTP स्टेज १ जुलै मधे संपली की मग सेमिस्टर सुरु होता होता जाऊन येता येईल असा विचार झाला. मी आपल्या आतापर्यंतच्या शैक्षणिक अनुभवावरून, डेडलाईनच्या पुढे २ आठवडे मोकळे असावे, म्हणजे extension मिळाले तरी पंचाईत होऊ नये असं सुचवले आणि त्यावर लगेचच एकमत झाले. ऑगस्ट्चा २रा आठवडा असं नक्की झाल. सगळेच विद्यार्थी, त्यामुळे stipend मधून उरलेल्या पैशामधून एवढी मोठी ट्रिप कशी जमवायची हा एक प्रश्न होताच. त्यात पुन्हा एवढ्या लांब जायचं तर सगळं नीट बघायला पाहिजे असं वाटत होतं. लडाखला जायचे २ रस्ते आहेत, एक श्रीनगरहून कारगिल मार्गे लेहला जातो आणि दुसरा मनालीहून रोहतांग-स्पिती खोर्‍यात लडाखमधे येतो. एका रस्त्याने जावं आणि दुसर्‍या रस्त्याने परत यावे असा प्लॅन करायचा होता. मग वेळ, खर्च आणि सोय आणि त्याप्रमाणे बस, ट्रेन किंवा विमान असे वेगवेगळे मार्ग या सगळ्यांतून 'optimal solution' काढायचे प्रयत्न सुरु झाले.
त्यात पुन्हा १५ ऑगस्ट पण त्यामधे येतोय हे लक्षात आलं.खरं तर स्वातंत्र्यदिन म्हणजे अभिमनाचा, आनंदाचा दिवस, पण दूर्दैवाने स्वातंत्र्यदिनी श्रीनगर किंवा दिल्ली मधे न जाणे चांगले अशी परिस्थिती असते. हा सगळा विचार करून प्लॅन 1, प्लॅन 2 अस करता करता प्लॅन 7B नक्की झाला. त्याप्रमाणे मग विमान अणि ट्रेनची तिकिटे काढून झाली. म्हणजे बघू, जाऊ पासून सुरुवात करून आता ८ ऑगस्टला आम्ही जाणार हे तर नक्की झालं.