लडाख अनुभव: भाग ७ - नुब्रा आणि हुंदेर

खार्दूंग-ला मधून आम्ही नुब्रा मधे आलो तोपर्यंत सगळ्यांचा उत्साह कमी झाला होता. सकाळी ४ ला उठल्यामुळे आता झोपही येत होती. मी, बॉस आणि अर्थात ड्रायवर जागे होतो बाकी झोपले होते. मला बस लागते, जीपमधे सुद्धा मागे बसलं तर मला त्रास होतो. पण इथला रस्ता एवढा वळणावळणांचा होता की मला पुढे बसून सुद्धा त्रास होत होता. म्हणून मी पण मग झोपायचा प्रयत्न सुरू केला. नशिबाने मलापण झोप लागली आणि बाकी काही त्रास झाला नाही. ड्रायव्हरच्या बाजूला बसून झोपणं तसं रिस्की होतं. पण आमचा ड्रायव्हर अंकलवर पूर्ण विश्वास होता! आम्ही सगळे उठलो ते एकदम दिस्कीतला. दिस्कीतला एक मॉनेस्ट्री आहे. पण हेमिसची मॉनेस्ट्री बघितल्यावर आमचा मॉनेस्ट्रीबद्दल उत्साह आवरला होता. त्यामुळे ही मॉनेस्ट्री डिच करायचं ठरलं. पण आता पेटपूजा करणं आवश्यक होतं. त्यातच आम्हाला ड्रायवर अंकलनी सांगितलं की खार्दूंगला चा रस्ता आता बंद झालाय त्यामुळे आता कदाचित इथेच मुक्काम करावा लागेल. मग आता हुंदेरला जाऊ आणि परत येताना बघू काय परिस्थिती आहे असं ठरवून आम्ही हुंदेरसाठी निघालो. अर्ध्या तासात आम्ही हुन्देरला पोचलो.

हुंदेर प्रसिद्ध आहे ते वाळूच्या टेकड्या आणि वैशिष्ट्यपूर्ण दोन कुबड असलेल्या उंटांसाठी. त्या दोन कुबड असलेल्या उंटावर फोटो काढून पुन्हा एकदा आम्ही लडाखला जाऊन आल्याचा आणखी एक पुरावा तयार केला. आणि मग आम्ही Sand dunes वर खेळण्यासाठी पळालो. या वाळूच्या टेकड्या वार्‍यामुळे तयार होतात आणि वार्‍याबरोबर जागाही बदलतात. ज्या दिशेने वारा वहातो त्या दिशेला कमी पण लांब चढण आणि विरूद्ध बाजूला तीव्र उतार अशी रचना होते. मग त्या उतारावरून खाली येणे, वर जाणे याच्या शर्यती झाल्या. त्यात मी, प्रमित आणि बॉस धावत उतरत असताना, समिर अंकल विडीओ काढत होते. आणि तो "proper youtube video" निघाला. झालं असं की मी, प्रमित आणि बॉस शर्यत लावून पळत होतो. वरून खाली येत असताना माझा पाय वाळूत अडकला, मी उतारावरून जवळ जवळ पूर्ण खाली आलो होतो त्यामुळे वेग बराच होता त्यामुळे मी एकदम तोल जाऊन पडलो. समोर सगळे दगड धोंडे पसरलेले होते. मी जरा आधी पडलो होतो त्यामुळे वाळूमधे पडलो होतो आणि बचावलो होतो नाहीतर कपाळमोक्ष नक्की होता. तो जेमतेम अर्ध्या मिनीटाचा विडिओ बघताना अजूनही हसून-हसून पुरेवाट होते.
हुंदेरच आणखी एक वैशिष्ट्य म्हणजे त्या थोड्याशा जागेत वाळवंट आहे, बाजूनेच नदी वहाते आहे, तिथे हिरवळ आहे, त्याच्यापुढे पुन्हा उघडे बोडके डोंगर आहेत आणि जरा दूर बघितल तर उंच डोंगर बर्फाच्छादित आहेत अशी अनेक रूपं थोड्याशा जागेत पहायला मिळतात.
परत दिस्कीतला येईपर्यंत समजलं की आता रस्ता मोकळा झाला आहे. तेव्हा मग आम्ही सरळ लेह चा रस्ता धरला. पुन्हा नॉर्थ चेकपोस्ट, खार्दूंग ला साउथ चेकपोस्ट करत परत लेह ला आलो. इथे साउथ पोस्ट ला चहाच्या टपरीवर एक सैनिक भेटला. तो होता उडिसामधला. त्याला त्या भागात आमच्यासारखे "भारतिय" बघून आनंद झाला. आणि त्यातही मुंबईचे विद्यार्थी आहेत हे ऐकून अजूनच आनंद झाला किंवा तसं आम्हाला तरी वाटलं. मग त्याने तो सियाचेन ला असतानाच्या गोष्टी ऐकवल्या. सियाचेन मधे करिवास मधे माणूस गेला तर कसं काही करता येत नाही, याची गोष्ट ऐकवली. तिथे स्ट्रिक्ट ऑर्डर असतात की कोणी सैनिक करिवास मधे गेला तर त्याला पूर्ण कल्पना आल्याशिवाय कोणीही मदतीला जायच नाही. आणि वाचवणं शक्य नसेल तर त्याला तिथेच सोडून जातात. यात गोंधळ असा झाला की आम्हाला कोणालाही हे करिवास काय भानगड आहे समजेना. शेवटी ते करिवास म्हणजे crevice असणार असा निष्कर्श निघाला. पण त्यामुळे त्या Vertical Limit चित्रपटामधला अनुभव प्रत्यक्षात घेणार्‍या माणसाच्या भावना पोचल्या पण थोड्या बोथट होऊन.